Dziesięć przykazań komunikacyjnych

Dziesięć przykazań komunikacyjnych

4 osób ogląda ten produkt.
🛍️2 razy kupione przez ostatnie 24 godziny.

Dziesięć przykazań partnera komunikacyjnego- plik pdf- 1 str. Plakat do druku.

Plik należy dodać do koszyka, kliknąć zakup (za 0 zł). ZWRÓĆ UWAGĘ NA POPRAWNOŚĆ WPISYWANEGO MAILA. Po dokonaniu zakupu, można plik pobrać samodzielnie. Przyjdzie również na podanego maila.

0,00

Opis

Dziesięć przykazań komunikacyjnych

1. Dzieci uczą się komunikować od rzeczy, które je interesują

Dzieci najchętniej uczą się komunikacji, gdy tematy i aktywności są dla nich interesujące, ponieważ angażowanie się w atrakcyjne dla nich treści jest naturalnym motywatorem. Z tego powodu badania wskazują, że zainteresowanie dziecka jest kluczowym czynnikiem w inicjowaniu oraz podtrzymywaniu interakcji komunikacyjnych (Katz, 2001).

2. Dzieci komunikują się, gdy czują się bezpiecznie i pewnie

Bezpieczeństwo emocjonalne i fizyczne jest fundamentem skutecznej komunikacji. Z tego względu, środowisko, które jest stabilne i przewidywalne, sprzyja swobodnemu wyrażaniu myśli i uczuć przez dzieci. Ponadto, poczucie bezpieczeństwa umożliwia eksplorację nowych sposobów komunikacji (Bronfenbrenner, 1979).

3. Dzieci komunikują się w bezpiecznym, znanym środowisku

Dzieci częściej komunikują się w środowiskach, które są dla nich znajome i przewidywalne, gdyż znane otoczenie redukuje stres i pozwala na skupienie się na interakcji. Badania potwierdzają, że w takich warunkach dzieci wykazują większą chęć do komunikowania się (Vygotsky, 1978).

4. Dzieci komunikują się najczęściej, kiedy chcą, a nie jak są odpytywane

Spontaniczność w komunikacji jest kluczowa, ponieważ dzieci najczęściej wyrażają swoje myśli i uczucia w sposób naturalny, gdy motywuje je wewnętrzna chęć, a nie zewnętrzna presja. Dlatego swoboda wyboru i możliwość inicjowania rozmowy zwiększa ich zaangażowanie (Deci i Ryan, 1985).

5. Dzieci uczą się komunikować współpracując z partnerem, nie kierownikiem

Komunikacja oparta na partnerstwie sprzyja rozwijaniu kompetencji komunikacyjnych, gdyż dorosły, który działa jako współpracownik, a nie kierownik, tworzy przestrzeń do wzajemnej wymiany myśli. W ten sposób wspólna zabawa i wymiana pomysłów stymulują rozwój języka oraz umiejętności interpersonalnych (Bruner, 1983).

6. Dzieci potrzebują bezwarunkowej akceptacji takimi, jakimi są

Bezwarunkowa akceptacja jest niezbędna, ponieważ przyjęcie dziecka takim, jakie jest, buduje jego poczucie własnej wartości oraz pewność siebie w komunikacji. W rezultacie, dzieci mogą swobodnie eksplorować swoje zdolności komunikacyjne bez obawy przed negatywną oceną (Rogers, 1951).

7. Dzieci potrzebują wiary dorosłego, że potrafią więcej, niż dziś pokazują

Wiara dorosłych w potencjał dziecka, nawet jeśli jego obecne umiejętności są ograniczone, motywuje je do podejmowania nowych wyzwań. Dlatego optymistyczne nastawienie dorosłych może działać jako samospełniające się proroctwo, wzmacniając wiarę dziecka w swoje możliwości (Rosenthal i Jacobson, 1968).

8. Dzieci potrzebują ruchu i dobrej zabawy, aby uczyć się komunikacji

Ruch i zabawa są dla dzieci naturalnymi metodami nauki, ponieważ angażują one całe ciało i umysł. Dzięki aktywności fizycznej i interaktywnym grom dzieci mogą nawiązywać kontakty i rozwijać umiejętności komunikacyjne (Piaget, 1952).

9. Mózg zapamiętuje najszybciej to, co zabawne i ekscytujące

Mózg jest szczególnie podatny na zapamiętywanie informacji, które są powiązane z pozytywnymi emocjami, takimi jak śmiech i ekscytacja. Z tego powodu humor i radość są skutecznymi narzędziami w nauczaniu komunikacji (Panksepp, 1998).

10. Mózg lubi popełniać błędy i szukać rozwiązań

Popełnianie błędów jest naturalnym elementem procesu uczenia się. W rzeczywistości, dzieci uczą się najlepiej, gdy mają możliwość eksperymentowania, popełniania błędów i poszukiwania rozwiązań. Wspieranie ich w tym procesie, bez negatywnej oceny, sprzyja rozwijaniu kreatywności oraz elastycznego myślenia (Dweck, 2006).

Bibliografia

  • Bronfenbrenner, U. (1979). The Ecology of Human Development: Experiments by Nature and Design. Harvard University Press.
  • Bruner, J. S. (1983). Child’s Talk: Learning to Use Language. Norton.
  • Deci, E. L., & Ryan, R. M. (1985). Intrinsic Motivation and Self-Determination in Human Behavior. Plenum Press.
  • Dweck, C. S. (2006). Mindset: The New Psychology of Success. Random House.
  • Katz, L. G. (2001). Curriculum Disputes in Early Childhood Education. Teachers College Press.
  • Panksepp, J. (1998). Affective Neuroscience: The Foundations of Human and Animal Emotions. Oxford University Press.
  • Piaget, J. (1952). The Origins of Intelligence in Children. International Universities Press.
  • Rogers, C. R. (1951). Client-Centered Therapy: Its Current Practice, Implications, and Theory. Houghton Mifflin.
  • Rosenthal, R., & Jacobson, L. (1968). Pygmalion in the Classroom: Teacher Expectation and Pupils’ Intellectual Development. Holt, Rinehart & Winston.
  • Vygotsky, L. S. (1978). Mind in Society: The Development of Higher Psychological Processes. Harvard University Press.