0,00zł
0,00zł
Dziesięć przykazań partnera komunikacyjnego- plik pdf- 1 str. Plakat do druku.
Plik należy dodać do koszyka, kliknąć zakup (za 0 zł). ZWRÓĆ UWAGĘ NA POPRAWNOŚĆ WPISYWANEGO MAILA. Po dokonaniu zakupu, można plik pobrać samodzielnie. Przyjdzie również na podanego maila.
0,00zł
Dzieci najchętniej uczą się komunikacji, gdy tematy i aktywności są dla nich interesujące, ponieważ angażowanie się w atrakcyjne dla nich treści jest naturalnym motywatorem. Z tego powodu badania wskazują, że zainteresowanie dziecka jest kluczowym czynnikiem w inicjowaniu oraz podtrzymywaniu interakcji komunikacyjnych (Katz, 2001).
Bezpieczeństwo emocjonalne i fizyczne jest fundamentem skutecznej komunikacji. Z tego względu, środowisko, które jest stabilne i przewidywalne, sprzyja swobodnemu wyrażaniu myśli i uczuć przez dzieci. Ponadto, poczucie bezpieczeństwa umożliwia eksplorację nowych sposobów komunikacji (Bronfenbrenner, 1979).
Dzieci częściej komunikują się w środowiskach, które są dla nich znajome i przewidywalne, gdyż znane otoczenie redukuje stres i pozwala na skupienie się na interakcji. Badania potwierdzają, że w takich warunkach dzieci wykazują większą chęć do komunikowania się (Vygotsky, 1978).
Spontaniczność w komunikacji jest kluczowa, ponieważ dzieci najczęściej wyrażają swoje myśli i uczucia w sposób naturalny, gdy motywuje je wewnętrzna chęć, a nie zewnętrzna presja. Dlatego swoboda wyboru i możliwość inicjowania rozmowy zwiększa ich zaangażowanie (Deci i Ryan, 1985).
Komunikacja oparta na partnerstwie sprzyja rozwijaniu kompetencji komunikacyjnych, gdyż dorosły, który działa jako współpracownik, a nie kierownik, tworzy przestrzeń do wzajemnej wymiany myśli. W ten sposób wspólna zabawa i wymiana pomysłów stymulują rozwój języka oraz umiejętności interpersonalnych (Bruner, 1983).
Bezwarunkowa akceptacja jest niezbędna, ponieważ przyjęcie dziecka takim, jakie jest, buduje jego poczucie własnej wartości oraz pewność siebie w komunikacji. W rezultacie, dzieci mogą swobodnie eksplorować swoje zdolności komunikacyjne bez obawy przed negatywną oceną (Rogers, 1951).
Wiara dorosłych w potencjał dziecka, nawet jeśli jego obecne umiejętności są ograniczone, motywuje je do podejmowania nowych wyzwań. Dlatego optymistyczne nastawienie dorosłych może działać jako samospełniające się proroctwo, wzmacniając wiarę dziecka w swoje możliwości (Rosenthal i Jacobson, 1968).
Ruch i zabawa są dla dzieci naturalnymi metodami nauki, ponieważ angażują one całe ciało i umysł. Dzięki aktywności fizycznej i interaktywnym grom dzieci mogą nawiązywać kontakty i rozwijać umiejętności komunikacyjne (Piaget, 1952).
Mózg jest szczególnie podatny na zapamiętywanie informacji, które są powiązane z pozytywnymi emocjami, takimi jak śmiech i ekscytacja. Z tego powodu humor i radość są skutecznymi narzędziami w nauczaniu komunikacji (Panksepp, 1998).
Popełnianie błędów jest naturalnym elementem procesu uczenia się. W rzeczywistości, dzieci uczą się najlepiej, gdy mają możliwość eksperymentowania, popełniania błędów i poszukiwania rozwiązań. Wspieranie ich w tym procesie, bez negatywnej oceny, sprzyja rozwijaniu kreatywności oraz elastycznego myślenia (Dweck, 2006).